Rozdział 5

-Idę pod prysznic. Zróbcie mi herbatki biczys. -Spojrzałam w stronę Larrego prosząco i poszłam na górę.
Wpadłam do swojego pokoju po kosmetyki i poszłam do łazienki.
Otworzyłam drzwi, a przedemną ukazał się.. nagi Zayn!
-Aaaa! -krzyknęliśmy oboje.
Zamknęłam oczy, a on zasłonił się ręcznikiem.
-Prze..przepraszam.. Nie wiedziałam. Pukałam ale..
-Spoko, spoko. Korzystaj, ja wychodzę.
-Ok.
Po chwili, gdy już zostałam sama weszłam pod prysznic i pozwoliłam by chłodna woda leciała po moim ciele.
Godzinę później już ogarnięta poszłam na dół. Harry, Lou, Niall, Zayn i Liam siedzieli przy kuchennym stole i grali w pokera.
-Mogę się dołączyć ? 
Pięć par oczu powędrowało na mnie.
-Jasne. - Odparł Niall. Zdziwiło mnie to, no ale ok.
Usiadłam między Zaynem a Niallem.
Gra toczyła się całkiem nieźle, choć najgorsze było to, że graliśmy w .. rozbieranego pokera. Przegrywał Zayn. Po raz kolejny miał złe karty, a został w samych bokserkach.
-Nieee! Nie ściągaj tego.. Już się dzisiaj napatrzyłam.
Cała czwórka - Niall, Harry, Liam i Lou spojrzeli na mnie zdziwieni, a ja poczułam, że się czerwienię.
-Yyyy... to znaczy.. Gramy dalej ?
Spojrzałam na Nialla, po którym było widać złość, ale nic nie powiedział.
Jeszcze pół godziny graliśmy w ciszy, a potem każdy się rozszedł do siebie.
Ubrana w pidżamy leżałam na łóżku i przeglądałam tt.
Nagle ktoś zapukał do drzwi.
-Proszęę.
Nie odrywając wzroku od komputera siedziłam, a ktoś usiadł na moim łóżku. 
Podniosłam wzrok i ujrzałam Nialla.
-Cześć Moniś. - uśmiechnął się. - Możemy pogadać ?
Zamknęłam klapę laptopa i się wyprostowałam. 
-Powinniśmy.
-Mogę zacząć ? - Skinęłam głową. - Rozumiem czemu to się tak potoczyło. Nie mam żalu do ciebie i Zayna. Rozumiem. Ale pamiętaj, że kocham cię nie jako dziewczynę, ale zawsze będę cię kochał jak siostrę i jako starszy brat zawsze będę cię chronił. 
Miałem dość tych cichych dni. Już wiem dlaczego miłość w przyjaźni niszczy wszystko, a ja tego nie chce. Póki nie jest za późno, chcę by nasze relacje pozostały takie jak były gdy się poznaliśmy, gdy z nami zamieszkałaś.. Rozumiesz? Nie chcę tego niszczyć. Zrozumiałem, że nie darzę do ciebie takiej miłości jaką chłopak darzy dziewczynę, to nie jest to. Jeszcze muszę czekać na tę jedyną. A jak na razie mam wspaniałą siostrę.
Czułam jak łzy napływają mi do oczu, ale nie chciałam płakać.
-Niall, źle to zrozumiałeś, nie ma nic między mną a Zaynem, po prostu głupie wydarzenie i tyle. I chcę ci powiedzieć, że ci dziękuję. Kocham cię braciszku.
Łza poleciała mi po policzku, a Niall uśmiechnął się i mnie objął. Siedzieliśmy tak kilka godzin, aż usnęłam.


Kolejny dzień zaczął się od spceru. Całą szóstką wędrowaliśmy przez ulice Londynu. 
Nie obyło się od autografów, zdjęć, paparazzich. Przywykłam do tego w ciągu tych dwóch lat. Byłam już rozpoznawana jako "Monika Goldberg - dziesiąty członek One Direction" Hahahaha.
-Chodźmy do restauracji!
-Nialler, jedliśmy kilka minut temu. Idziemy dalej.
Po drodze wstąpiliśmy do kilku sklepów po drobne zakupy.
W końcu nadeszła 18.00, a my nadal włóczyliśmy się po ulicach.
-Może wpadniemy do jakiegoś klubu ? -zaproponował Harry.
-Dobry pomysł, idziemy!
Całą szóstką powędrowaliśmy do domu zostawić zakupy i się ogarnąć. 
O 20:00 byliśmy pod klubem.
-Bawmy się! -Dobry humor nie opuszczał Larrego, który powędrował gdzieś koło baru.
-Potańczymy ?
Razem z Zaynem wyruszyłam na parkiet. Bawiliśmy się kilka godzin. Ani ja, ani Liam nie piliśmy. Larry zerżnął się jak świnia, a Niall i Zayn kulturalnie po piwie.
Kolejna godzina zabawy mijała. Nagle puszczono coś w miarę wolnego, a Zayn mnie poprosił do tańca.
Wtuliłam się w jego męskie ramiona i odpłynęłam. Pozwoliłam by prowadził. Przy barze cała pozostała czwórka patrzyła na nas i się uśmiechała, a Niall puścił do mnie oko.
-Moniś.. Dobrze się czujesz?
-Takk.. czemu pytasz ?
-Jesteś jakaś.. smutna ?
-Eee.. wydaje ci się.
Spojrzał mi głęboko w oczy, nasze twarze dzieliło zaledwie kilka centymetrów.
Swoim nosem otarł o mój policzek. Nagle nasze usta złączyły się. Wtulona w niego oddawałam się pocałunkom. Gdy ta chwila minęła spojrzałam mu głęboko w oczy. 
Widać w nich było łzy. A gdy odwróciłam wzrok na chłopców Nialler cieszył się jak głupi, a reszta wznosiła toast.
-Zayn.. Ja nie wiem, czy powinniśmy ..-byłam zakłopotana.. nie wiedziałam co robić. 
Od tak nagle mielibyśmy być parą i żyć długo i szczęśliwie? A on nagle powie mi, że mnie kocha, ale bał się powiedzieć ? Bicz, plis..
-Wiem.. przepraszam.. po prostu.. jesteś taka piękna, mądra.. Ja..  nie mogłem tego opanować.
-Rozumiem.. zapomnijmy.. - uśmiechnęłam sie po przyjacielsku.
Poszliśmy do reszty. W końcy wróciliśmy do domu.




_________________________
Podoba się ?
Mam do was prośbę, jeśli możecie rozreklamujcie mój blog. :3
I przepraszam za długą nieobecność, ale nauka.. :x
KOMENTUUJCIEE jeśli wam się chce :D
Czekajcie na następny rozdział :D
Czee <3